Mijn printer is me al vier jaar aan het teisteren met zelfbedachte foutcodes. Eerst herkende ‘ie opeens de laptop niet meer, waarmee hij (sorry, het ding staat in de weg, is grijs, oervervelend en ook nog eens zogenaamd technisch - het is een man) een dag eerder nog naar hartenlust als ware het een blije sprinkler het een na het andere haarscherpe printje uitspuugde. Daarna begon ‘ie plots te mekkeren over cartridges die ‘niet helemaal goed voelden’ (code ‘3011 Fúck You’). Vervolgens geneuzel met fatale fouten, ontbrekende netwerken, kortom, een totale ontkenning van mijn bestaan. Ik heb ALLES opgelost, dús nu heeft ie weer iets bedacht: ‘tjee, ik weet opeens niet meer hoe ik een vel papier naar binnen trek’. Binnenkort sta ik voor de rechter omdat ik in blinde, schuimbekkende razernij met een bijl in de buurt tekeer ben gegaan.
Ik weet eigenlijk niet of er nog een markt is voor bijna-vijftig-jarigen zonder man maar met python in huis, echter, note to self: nÃet direct na de nieuwe schoonmaker een potentiële match mee naar huis slepen. Ze heeft bijvoorbeeld mijn knuffelbeer van vroeger die altijd een beetje in de marge opereerde, pontificaal in het midden geplaatst. Ik vrees dus dat het laatste flintertje sexappeal dat me nog rest, met wortel en tak ende gasbrander is uitgeroeid …
Op een campingstoeltje voor de deur, Breezers uit de koelkast van de buurtjes, straks tongen in de fietsenstalling aan de weg - jongens, nÃemand kan zeggen dat we hier niet alles uit de kast trekken om de Amsterdamse huizenprijzen te drukken.
