Na 1,5 jaar bij mijn opdrachtgever toch maar eens een vaste toegangspas aangevraagd. Dat klimt toch wat lekkerder zo’n kantoor binnen namelijk. ‘Ok Ellen, láchen. La-chen! Mondhoeken omhoog! Anders moet je net als met je paspoort voor ik weet niet hoelang naar zo’n deprimerende grafkop kijken. Lachen dus!!’ Nou, dat wordt dan dus dit. Ik geef het op.
Ik stuitte zojuist in bed op een gedachte die ik werkelijk nog nooit eerder in mijn 45-jarig bestaan heb gehad: ‘ik moet mijn deur eens opruimen.’
