Klassiekers moet je bewaren. Voor je het weet zit je nietsvermoedend met je bord bami op schoot ‘Tussen Kunst en Kitsch’ te kijken en wordt een en ander voor een ton getaxeerd. Gaat mÃj niet gebeuren.
Och, een geliefde foto van drie jaar terug. Het verrassingspakketje van de lieve mensen met wie ik een project had gedaan. Met uiteraard genoeg eten en drank. Plus, het ontroerende bewijs dat ze me écht kenden <3 Want precies, ik houd het graag een beetje classy. Gedekte kleuren, klassieke lijnen, met hier en daar een contrasterend doch stijlvol accent. Waarbij ik me graag op de fameuze ‘sprezzatura’ van de Italianen verlaat: schijnbaar nonchalant maar jaloersmakend stijlvol, haast alsof je ermee geboren bent. Sì, that’s me.
Mijn printer is me al vier jaar aan het teisteren met zelfbedachte foutcodes. Eerst herkende ‘ie opeens de laptop niet meer, waarmee hij (sorry, het ding staat in de weg, is grijs, oervervelend en ook nog eens zogenaamd technisch - het is een man) een dag eerder nog naar hartenlust als ware het een blije sprinkler het een na het andere haarscherpe printje uitspuugde. Daarna begon ‘ie plots te mekkeren over cartridges die ‘niet helemaal goed voelden’ (code ‘3011 Fúck You’). Vervolgens geneuzel met fatale fouten, ontbrekende netwerken, kortom, een totale ontkenning van mijn bestaan. Ik heb ALLES opgelost, dús nu heeft ie weer iets bedacht: ‘tjee, ik weet opeens niet meer hoe ik een vel papier naar binnen trek’. Binnenkort sta ik voor de rechter omdat ik in blinde, schuimbekkende razernij met een bijl in de buurt tekeer ben gegaan.
