Ware liefde

Zojuist de tweede operatie afgerond van het sinds Kerstmis lievelingsspeeltje van hond Arie. Zijn grote liefde was toen nog een rendier met een zachte vacht, een groot gewei en lieve, bruine ogen-met-wimpers. Ook ik als hetero zonder opvallende voorkeur voor evenhoevigen snapte Arie wel. Na intens geknuffel en zijn lief overal mee naartoe slepen - over grindpaden, langs alle meubels in huis, door prikkelbosjes - had ‘Renny’ toch wat kwaaltjes die aandacht behoefden. Operatie 1 resulteerde zodoende in een rendier met nog slechts een mond, een neus en drie poten.

Arie viel op haar innerlijk, dus het geknuffel en gesleep werd er bepaald niet minder om. Na de hoognodige operatie nummer twee heeft Renny nu ook in het geheel geen koppie meer. Aan de chirurgen onder mijn lezers: hoe leggen júllie aan de naaste van een patiënt uit dat de geopereerde in dit soort gevallen na elke operatie een stuk kleiner wordt? ‘Niet te veel op je geliefde kauwen, en zo ja, dan liefst op de wat minder vitale delen’?