Na 1,5 jaar bij mijn opdrachtgever toch maar eens een vaste toegangspas aangevraagd. Dat klimt toch wat lekkerder zo’n kantoor binnen namelijk. ‘Ok Ellen, láchen. La-chen! Mondhoeken omhoog! Anders moet je net als met je paspoort voor ik weet niet hoelang naar zo’n deprimerende grafkop kijken. Lachen dus!!’ Nou, dat wordt dan dus dit. Ik geef het op.
Ik stuitte zojuist in bed op een gedachte die ik werkelijk nog nooit eerder in mijn 48-jarig bestaan heb gehad: ‘ik moet mijn deur eens opruimen.’
Och, een geliefde foto van drie jaar terug. Het verrassingspakketje van de lieve mensen met wie ik een project had gedaan. Met uiteraard genoeg eten en drank. Plus, het ontroerende bewijs dat ze me écht kenden <3 Want precies, ik houd het graag een beetje classy. Gedekte kleuren, klassieke lijnen, met hier en daar een contrasterend doch stijlvol accent. Waarbij ik me graag op de fameuze ‘sprezzatura’ van de Italianen verlaat: schijnbaar nonchalant maar jaloersmakend stijlvol, haast alsof je ermee geboren bent. Sì, that’s me.
